فکر به طور حتم مانع تجلی عشق است. فکر ریشه در حافظه دارد، مبتنی بر خاطره است، و عشق چیزی غیر از خاطره است. ماهیت فکر، جدایی و تفرق است. احساس، زمان و فاصله،احساس جدا بودن و اندوه ناشی از آن حاصل یک فعل و انفعال فکری است. فکر بطور اجتنابناپذیری منجر به احساس تعلق و تملک میشود، و احساس تملک حسادت به بار می‌آورد. و آنجا که حسادت هست مسلماً عشق نیست. و تمام رنجها و گرفتاریهای انسان بدان جهت است که فکر نقش عشق را بازی میکند.
