نویسنده در این اثر، ساختاری غیرکلاسیک و خارج از چهارچوب را پی می‌گیرد؛ به قدری که بسیاری از منتقدان در این سال‌ها آن را اثری در رسته‌ی ضدنمایشنامه‌ها قلمداد کرده‌اند. در نمایشنامه‌ی اهانت به تماشاگر، بازیگران روی صحنه به تحلیل ماهیت تئاتر می‌پردازند و به شکلی مداوم می‌کوشند تماشاگران اثر را آماج توهین‌های خود قرار دهند؛ استراتژی بدیعی که در اجراهای صحنه‌ای، واکنش‌های متفاوتی را از سوی جمعیت برانگیخت.
