عثمانیان در ابتدا ـ قرن هفتم ـ امیرنشینی کوچک و کم‌اهمیت در آناتولی بودند. اما این امیرنشین کوچک به تدریج گسترش یافت و سپس به یک امپراتوری بزرگ تبدیل شد که بخش‌هایی از سه قارۀآسیا، اروپا و آفریقا را دربر می‌گرفت. قلمرو امپراتوری عثمانی در همۀ جهات، به جز جهت شرقی آن که قلمرو ایران بود، گسترش چشمگیری یافت. عثمانیان با وجود لشکرکشی‌های متعدد به مرزهای ایران ـ که گاه پیروزی‌هایی نیز به دست می‌آوردند ـ هیچ‌گاه نتوانستند بر دولت‌های حاکم بر ایران غلبه یابند. بنابراین سرنوشت آنان در شرق، بیشتر تن‌دادن به وضع موجود بود.